Ekofeminizam i aktivizam
Danas se ekofeminizam izučava na univerzitetima širom sveta. Studije ekofeminizma su započele neformalno na konferencijama u Americi, Velikoj Britaniji i Nemačkoj i kroz “grassroots” aktivnosti u Indiji i Africi. Iako u Srbiji nije zaživeo ekofeministički pokret od 90-tih godina prošlog veka kroz Ženske studije u Beogradu i Novom Sadu zaninteresovani studenti i studentkinje mogu da se upoznaju sa istorijom ekofemizma. Čitaoci u potrazi za informacijom o feminizmu, ekologiji i ekofeminizmu prelistavaju veb-sajtove prateći fotografije i tekstove i prolazeći kroz prošlost i sadašnjost.
Nove tehnologije doprinose stvaranju nove kulture, identiteta, dovode do jačanja i slabljenja patrijarhata. Mnogobrojne feminističke grupe koriste nove tehnologije za povezivanje, prikupljanje informacija, realizaciju kampanja koje su usmerene na razbijanje predrasuda i stereotipa, kao na sprečavanje nasilja nad ženama, decom. Smatram da ukoliko bi se nove tehnologije koristile za promovisanje ekofeminizma u društvu bi došlo do pozitivnih pomaka kada je u pitanju poimanje feminizma.
Naime, danas u Srbiji feminizam i rodna ravnopravnost se doživljavaju kao “da se neke žene bore za neka svoja prava”, a ne kao borba za ljudska prava, što je po meni sama suština feminizma. Danas, momentu velikog razvoja IKT i nastajanja novog virtuelnog prostora umrežavanje žena kroz razne kampanje putem društvenim mreža veoma bitnim, jer na taj način „virtuelni svet“ pravim aktivizmom može da doprinese širenju ekofeminizma. Zbog toga, smatram da je diskurs strukture amfitetra kroz mrežni dijalog idealan za promociju ekofemizma i put kojim on može da zaživi u Srbiji.
U Srbiji postoji velika šansa za promociju ekofeminizma kroz nove medije, ali je neophodan i aktivizam civilnog sektora. Teoretičar Vilem Fluser smatra da mogu da se razliku dve klase medija :“one u kojima kodifikovana poruka ide o pamćenja pošiljaoca do pamćenja primaoca.Prvu klasu možemo nazvati diskurzivni medijima, a drugu dijaloškim“.
Želim istaći da iako Fluser ne prepoznaje drušvene mreže jer tada nisu postojale, ali kroz njegovu teoriju mogla bih da se složim da mediji u obliku drveta podsećaju na društvene mreže, jer putem dijaloga bitna informacija se deli primaocima, koji je kasnije koriste kao dijaloške medije. Sa druge strane, amfiteatarski mediji po Fluseru nemaju granicu u slanju poruka i postali su mogući zahvaljujući tehničkom usavršavanju medija. Od drugih medija ga razlikuje to što se pošiljalac i primalac informacije može posmatrati zasebno.
